“Her ne kadar Türkiye’de tarihyazımı ve kolektif hafızada, ‘süreklilik arz eden demokratikleşme sürecini kesintilere uğratan darbeler ve ara dönemler’ anlatısı egemen olsa da eleştirel bir okuma bunun tam tersinin geçerli olduğunu gösterir.
Modern Osmanlı ve Türkiye tarihi farklı bir perspektifle incelendiğinde, her biri kısa süre içinde hüsranla sonuçlanan ‘demokratikleşme girişimleri’ (şafaklar) tarafından kesintiye uğramış ‘gayr-i demokratik süreklilik’ (gece), ana izlek olarak karşımıza çıkmaktadır.
Bu nedenle 1876’dan günümüze Osmanlı-Türkiye demokrasi tarihi, gündüze değil de her seferinde yeniden geceye evrilen altı demokrasi şafağının bu kitapta anlatılan hikâyesinden ibarettir.”
