Şiirden güneş yapmaya çalıştığımda, dişlileri
oynuyor bir makinanın. Her devrin bir ölümü var,
Eluard’ı açıyorum öyle, Nigâr Hanım’ı açsam öyle,
Müldür’ü açsam öyle. Herkesin güneş yapmak için
ne kullanmadığını merak ediyorum. Vidalarla,
aksamlarla, devrelerle uğraşıyorum. Bir insan
bile yapabiliyorum kendimden, bir şiir güneşi
yapamıyorum. Bu kadar çok iddialı konuşma
yeterdi herkese diyorum. Dur. Baykuş gibi. İçine
dönen gözlerle. Sokaklarda birer kaldırım taşı
olmalarını izle insanların. Birer kaygan ekran
olmalarını... Açılışını bekliyorum, duruşumu
kaybediyorum, sıradanlaşıyorum, buna bazı
kaynaklar gerçekliğin yitimi de diyordur kesin.
