"Odunları atınca birden büyüdü ateş.
Bu aleti elime aldım mı sözcüklerin ötesinde bir dünyaya girdiğimi hissederim dedi oymacı. O tok sesinde dinç bir adam yatıyordu. Katışıksız. Ağaçtaki mündemiç deseni kaplayan talaşı temizledikçe kirlerinden arınıyordu sanki. Konuştukça oy- duğu ağaç parçası gülümsüyordu. Oydukça önüne Şahika'nın kanatlarına benzeyen bukleli yongalar dökülüyordu. Şahika'nın saçları içinde küçük toz tanecikleri oynaşan kalın bir ışık dilimine karışıncaya dek sürdürdü işini.
Sonra Şahika'nın biriken kanatlarını köşeye küredi."
Yazar sözün üstünü kapatan kabuğu onun "mündemiç" desenlerini görünmez kılan fazlalığı kalem vasıtasıyla yontarak okuyucuya eşsiz bir anlam hediye ediyor. Bu hikâyeden çıkmak istemeyeceksiniz.
