Yaşamak, ölmeyi düşünmek kadar gerçek ve hayallerimiz bir gökyüzü sonsuzluğunda! Oysa yaşam gücümüz bir su damlasına eşit ve bazen gözlerimizden düşüyor umutlarımız…
Issızlığın ortasında var olmakla, yok olmak arasında gidip geliyorum. Nedenlerimi sıralarken kendimi yiyip bitiriyorum. Duygularım bir hız treni gibi inip yükseliyor. Bu duygular neden sadece bende böylesi özelleşiyor?
