Yaşam, bazen umutsuzluğun karanlık tünellerinde kaybolmuş gibi hissettirir insana. Acı, yıllar boyunca yüreği paramparça eder; umutlar sönmeye, gözlerdeki ışık zamanla solmaya başlar. Ancak bazen, umutsuzluğun gölgesinde bir mucize doğar ve hayatın en karanlık anlarında bile umut yeşerir. Bu, yirmi iki yılın ardından kızını bulan bir annenin hikâyesi. Geçmiş toplumumuzda, aile içi şiddetin vahşetine tanık olmuş pek çok kadının hikâyesi bulunuyor. Bu hikâyelerden biri de kocası ve kocasının ailesi tarafından şiddet gören, kendi ailesinden yıllarca ayrı kalan ve sonunda çocuğunu kaybeden bir kadına ait. Onun acı dolu yaşam öyküsü hem yaşadığı derin travmayı hem de içinde taşıdığı güçlü direnci anlatıyor. genç yaşta evlendiği kocasıyla başlayan hayatı, kısa sürede umut dolu bir başlangıç olmaktan çıkarak çileli bir hayata dönüştü. Kocasının şiddeti ve ailesinin baskıları altında ezilen bu kadın, gergin fiziksel ve duygusal şiddete maruz kaldı. ancak içindeki umut hiçbir zaman tamamen tükenmedi. Yıllar geçtikçe, kendi ailesini görmemenin acısı kalbinde derin yaralar açtı. Sevgiye ve desteğe duyduğu özlem, ruhunu yıprattı. Fakat tüm zorluklara rağmen, içindeki güçlü annelik duygusu asla sönmedi. Çocuğuna duyduğu sevgi ve koruma içgüdüsü, yaşadığı tüm acılara rağmen onu ayakta tutan en büyük güç oldu. Ancak, kadının acı dolu hikâyesi burada sona ermedi. bir gün, en kıymetlisi olan çocuğunu kaybetti. bu, onun için dayanılmaz bir yıkım oldu.
