Sûfî şiirinde sembol, hem sanatsal hem de ruhsal bir ifade aracıdır; şairin açıkça dile getirilemeyecek olanı gizlediği, ancak onun aracılığıyla içsel aydınlanma ve derin ruhsal deneyimlerin dünyasını açığa vurduğu bir dildir. İbnü’l-Fârıd’ın şiirinde sembol, kelimelerin yüzey anlamını aşarak, duyularla değil sezgi ve içsel zevkle kavranan anlamlara işaret eden estetik ve işaret değeri taşıyan bir zorunluluk hâline gelir.
İbnü’l-Fârıd, duyusal dünyanın sözcüklerini insan âşığı ile ilahî sevgili arasındaki batınî ilişkilere sembol olarak kullanır: sevgili, güzellik suretlerinde tecelli eden ilahî zatı; şarap, ilahî bilgiyi (ledünnî marifeti); yanak kenarındaki tüy ise sâlikin kalbini yakan ilahî güzelliğin ışınını temsil eder.
Bu sembolizm aracılığıyla İbnü’l-Fârıd, şiiri ifadenin darlığından işaretin genişliğine taşır. Onun için sembol, bir süs değil, bir zorunluluktur; çünkü fenâ, şevk, tecellî, ruhsal visal gibi deneyimleri doğrudan dil ile anlatmak imkânsızdır. Bu, kalp gözüyle okunması, zevk ile çözülmesi ve anlaşılmaktan ziyade “tadılması” gereken bir şiirdir. Sembolleri yapay bir kapalılık değil, insanın benliğinden geçip sevgilide yok oluşla görülebilen âlemlere açılan anahtarlardır.
