Korku; bizi tehlikelere karşı koruyan, doğal duygularımızdan biridir ve her yaşta fizyolojik olarak ortaya çıkar. Yaşantısal, davranışsal ve fizyolojik olarak kendisini gösteren korku, esasında gelişiminde bir parçasıdır. Mimiklerimiz anlık korkular hissederken yetişkinler gelecekle ilgili kaygılar yaşar. Kişiye göre değişiklik gösterse de küçükler, az sayıda şeyden çok şiddetli korkarken, büyükler çok sayıda şeyden az şiddette korku hissederler. Şekli ve şiddeti ne olursa olsun korkular bizi güvende tutmak içindir ancak azı normal, fazlası ise yorar. Bu yüzden çocuklarımızda ayrılık, yaralanma, okul fobisi, cezalandırma ya da başka bir sebeple endişe , gelişecek olursa endişeyi kontrol altında tutmak için ona rol model olmamız gerekecektir. (Bizler afet gibi ani bir durumdan korkarsak çocuklar da korkacaktır.) Çocuklarla birlikte yeni şeyler denemeli ve endişelerini oyunla ifade etmesine olanak sağlamalıyız. Endişesinin kaynağını ve sonuçlarını oyunlaştırarak göstermeli, üstesinden gelebileceği konusunda hikayelerle cesaretlendirmeliyiz. Yeni deneyimler yeni temkinler doğurur. ÇOCUKLARINIZIN ENDİŞELERİNDEN ENDİŞELENMEYİN, siz başarırsanız o da başarmak için çabalayacaktır.
