“Sicilyalı roman ve oyun yazarı Giovanni Verga, Manzoni’den sonra İtalyan romanının şüphesiz en büyük yazarıdır... Hikâyelerdeki eskizlerin ekseriyetinin gerçek hayattan, Verga’nın yaşadığı
ve ailesinin geldiği köyden alınma olduğu söylenir... Ve bu toprakları bir kez tanımış herkes, buralara nostalji duymaktan asla tam olarak kurtulamaz ve bir noktada, Verga’nın harika yaratımının büyüsüne kapılmaktan da kendini alamaz.”
İtalyan edebiyatının devlerinden Verga, on dokuzuncu yüzyıl edebiyatının kibarlık ya da ilginçlik teamüllerinden kendini sıyırıp kaybedenleri yazmaya girişir. Üstat bellediği ve dostluğunu kazandığı Émile
Zola’nın icadı deneysel roman için öngördüğü vizyonu Sicilya’da, birleşmiş İtalya’nın zengin “Kuzey”inin gölgesinde kalmış, fakir köylülerin ve feodal ilişkilerin diyarı olarak Sicilya, kapitalizm öncesi toplumsal ilişkiler, âdetler ve bağlılıkların gözlemlendiği bir sahnedir. Verga için kırsalda hayat, güzelliğiyle değil zorluklarıyla, şehirden/metropolden farkıyla kendini gösterir. Yokluğun çeşitli hallerinin bir panoramasını sunar.
Güney’in mağlupları Gramsci’nin ifadesiyle subalterno’dur, madundur. Varoluşları reddedilmiş, inkâr edilmiş, baskılanmıştır. Verga’nın hikâyeleri tanıdıktır: Yaşar Kemal, Fakir Baykurt ve edebiyatımızın birçok isminin eserlerinde 1940’lardan sonra yankılanmaya başlayan yoksulların sesini duyarız Kara Ekmek’te.
