Bir hikâyesi olmalı insanın. Mezarda kefeni çürürken yeryüzünde onun hikâyesi okunmalı. Gece ile gündüz gibi kardeş olmalı insan, birinin yokluğu imkânsız gibi.
Şimdi gökyüzünde olabildiğince yükselmeli insan, yükselmeli ki herkesin göremediklerini görebilmeli.
Zaman bizi, rüzgârın savurduğu yapraklar gibi ölüme savurur. Aslında bizi güzel ya da çirkin gösteren aynalar değil, kalbimizdekilerin yüzümüze yansımasıdır. İnsanı insan yapan, yeteneği veya mal varlığı da değildir, bir yaprağa dokunan vicdanıdır. Emek, sabır ve iyi niyetin hayatımıza kazandıramayacağı hiçbir başarı ve güzellik yoktur. Paylaşılan her şey güzeldir.
Attığınız adımlar, yazdığınız satırlar ve çizdiğiniz manzaralar insanlığa pusula olması dileğiyle.
