Methiyeyek Bo Şeytan, romaneke balkêş e ku di navbera felsefeya xerabiya mirovahiyê û çîroka sirrê ya kuştinan de diherike. Prologê romanê, mirovatiyê rexne dike û dipirse: Ma mirov ne belayê herî mezin ê gerdûnê ye?
...
Di nîvê şevê de li kolanên Stenbolê, dengê guleyan bi navê MARDO re olan dide.
Derya, mamosteya berê ya ji jiyana qutbûyî, baholeke piçûk digre û di nîvê şevê de direve.
Taylan, şervanekî berê yê rêxistinê, dizane ku navê wî di listeya mirinê de ye.
Xwîna Îmam Feraset û Çinar Zatî jixwe hatine rijandin. Xwîn li çopên Stenbolê diherike.
Evînên qedexekirî, xayîntiyên bi salan veşartî, îstîxbarata qirêj û deynên xwînê…
Hemû bi hev re derdikevin holê û dojeha mirovahiyê bi xwîna nû tê boyaxkirin.
Ev roman, qasî ku çîrokeke sirrê ye ewqas jî pirsên felsefî yên li ser rastiyê û xerabiyê jî vedike. Naverok, bi şêwazeke ku xwînerê dikişîne nav dojeha mirovahiyê, heya dawiya romanê kelecanekê pêşkêş dike.
