Molla Davutzade Mustafa Nazım Erzurumî'nin 1913 tarihli Rüyada Terakki ve Medeniyet-i İslamiyeyi Rüyet başlıklı anlatısı Türk ütopya edebiyatının bilinmeyen ve erken örneklerinden birisidir. Bir kurmaca olmakla birlikte roman hikâye gibi geleneksel edebi türler çerçevesine yerleştirmek mümkün değildir. Eser bu dönem ütopyalarında görüldüğü gibi klasik edebiyatın türlerinden biri olan "habnâme" geleneğine uygun olarak bir rüya biçiminde kurgulanmıştır dolayısıyla eski gelenekle bir devamlılık göstermektedir. Ama bir yandan da Thomas More'un Utopia'sıyla başlayan bir uzlaşımın klasik ütopyaların pek çoğunda tekrarlanan formüllerini kullanmaktadır.
Kitapta "ben-anlatıcı" rüyasında dört yüzyıl önce yaşamış büyük dedesi Molla Davut'la karşılaşır ve onun rehberliğinde yirmi dördüncü yüzyıl İstanbul'una gider. Dede torun bir yandan şehri gezerken bir yandan da orada hüküm süren ileri medeniyetin ayrıntılarını ve o medeniyeti mümkün kılan "geleceğin tarihi"ni aktarırlar.
Rüyada Terakki ve Medeniyet-i İslamiyeyi Rüyet tahayyül ettiği ideal toplumu ince ve hayli ilginç ayrıntılarla betimleyen bugünden o güne nasıl ulaşıldığını/ulaşılacağını açıklama çabası gösteren yazıldığı dönemde görülmemiş kimi uygulamaları ayrıntılandıran ve okurlarında böyle bir toplum yaratma yönünde arzu uyandırma kaygısı güden bir eser ve bu yönleriyle döneminde yazılan benzer eserler arasında "en ütopik" anlatılardan birisidir.
