Unamuno bu romanında satranç oyunu için iki kişinin paylaştığı yalnızlık yorumunu getiriyor. Kahramanımız usta oyuncu Don Sandalio kendini soyutlayarak adeta kutsal bir görevi yerine getiriyor ya da dini bir eylemi gerçekleştirirmişçesine satrancın derinliklerine girebiliyor. Okuyucuya da İspanyol filozof/yazar Miguel De Unamuno'nun oyun içinde oyun kurduğu bu deneyime ortak olmak kalıyor. " Robinson Crusoe yalnızdı. Gustave Flaubert yalnızdı ve insan ahmaklığına katlanamıyordubence Don Sandalio da yalnız biri ve ben de biryalnızım. Ve tüm yalnızlar Felipe Felipem birer mahkûmdurlar. Her ne kadar özgür hareket etseler de birer tutukludurlar. "
