Sınırları aşmak uzaklaşmaktır. Sonucu her ne olursa olsun “uzaklaşmak” ayrılıkla başlar. Ayrılık, “gurbet” ile “sıla” arasında geçen zaman dilimidir. “Gurbet”, Türkçede yurt dışı veya memleketten uzakta olma durumunu ifade eden bir kelimedir. Genellikle, kişinin kendi vatanından, ailesinden veya tanıdıklarından uzak kaldığı durumlarda kullanılır. Türk tarihinin her döneminde olduğu gibi Osmanlı döneminde de insanların yaşamında gurbet kavramı önemli yer tutmuştur. Özellikle ticaret, eğitim, askerlik veya çeşitli resmi görevler icabı yurt dışına giden Osmanlı tebaası ve vatandaşları, gurbet yaşamının zorluklarıyla yüzleşmişlerdir. Fetihle yer değiştirmeye alışkın ve geniş bir ufka sahip olan Osmanlı vatandaşları içerisinden bazıları Avrupa, Amerika, Afrika ve Asya kıtasının çok farklı ülkelerine göç edip buralarda yeni yaşamlar kurmuşlardır. Gurbetteki Osmanlı vatandaşlarının diğer kültürlerle etkileşimi, sanat, mimari ve bilim alanlarında yeniliklerin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. “Sıla”, Türkçede memleket, yurt veya doğum yeri anlamına gelir ve genellikle özlem duyulan, sevilen bir yeri ifade eder. Bu kavram, özellikle gurbet hayatı yaşayanlar için derin bir anlam taşır. Sıla, kişilerin ayrıldıkları yerlerle olan bağlarını, anılarını ve hasretlerini temsil eder. Her gurbet hikâyesi sıladan ayrılıkla başlar. Bu bakımdan sıla ile gurbet arasında sıkı bir ilişki vardır. Sıla, gurbette olan bireylerin kimliklerini ve aidiyet duygularını güçlendirir.
Tarihin erken dönemlerinden itibaren sıladan ayrılıp gurbete gidenler arasında Türkler ilk sıralarda yer almıştır. Bu durum Osmanlılar zamanında da, günümüzde de değişmemiştir. Türk’ün hikâyesinde sıladan ayrılıp gurbete gitmek hep olmuştur. İşte bu kitap Osmanlılar zamanında doğup büyüdükleri topraklardan başka topraklara çeşitli nedenlerle giden ya da gitmek zorunda kalan Osmanlıların hikâyelerinden oluşmaktadır.
