SONSUZUN SINIRINDA
Kur’ân ve Tefekkür İlişkisi Üzerine
ARAŞTIRMA- İNCELEME SERİSİ
İnsan aynı anda hem fiziksel/tarihsel hem de metafiziksel alanlarla ilişki içinde olup her iki alanın kesişim noktasında var olur. Daha açıkçası o, kesişim noktası olarak her iki alanı bir araya getirir. Bu sayede bedensel, psiko-sosyal, kültürel, tarihsel ve metafiziksel değerler tecrübesi eşliğinde dünyayı, varlıkları ve metinleri anlamlandırır.
Kur’ân, insanın var olduğu bu kesişim noktası, ara mekân veya sınırda Hz. Peygamber’e inzâl olan ve konuşan bir metindir. Söz konusu iki alanın kesişme noktasında konuştuğu için onun anlamı bu alanlardan birine indirgenemez. Bir başka deyişle, Kur’ân’ın anlamı ne salt manevî, mistik, metafiziksel ve evrensel unsurlar içerir ne de salt tarihsel, beşerî, fiziksel, yerel varlıklar alanına indirgenebilir.
Buna bağlı olarak elinizdeki kitap, Kur’ân ve tefekkür ilişkisini işbu ara mekânın kendine özgü karakterine referansla ele almakta, düşüncesizlik, boşluk ve sınır gibi fenomenleri söz konusu tefekkür tarzının kurucu unsurları olarak analiz etmektedir. Akabinde klasik, modern ve postmodern yaklaşımlar içinde kutsal metinlerin nasıl konumlandırıldığını ve anlamlandırıldığını soruşturmaktadır.
Nihayet, Kur’ân ayetlerinin en temelde insanın tecrübe ettiği hadiselere referansla konuşmasından hareketle hadisevî ve sembolik düşünceyi en temel anlama ve düşünme biçimi olarak sunmaktadır. Kur’ân bu konuşmayı ikili sembolik katman formunda yapmaktadır. Bu sembolik katmanlar insanın ilişki içinde olduğu tarihsel ve metafiziksel alanları sinerjik ruh üretme amacıyla bir araya getirmektedir. Bu yönüyle eser, alışılmış yorumların ötesinde, Kur’ân’ın konuştuğu ara mekâna kulak vermek isteyenler için bir davet ve perspektif sunmaktadır.
