Bu nedenle Alpaslan’ın eli kolu bağlanmıştı. Çaresizlik, ona askeri açıdan yapılmaması gerekeni yaptırdı: Vezirlerini ve komutanlarını topladı ve onlara son sözlerini söyledi: Amca Çocuklarımıza gidin!…
Bu şu demekti: Kuzey Irak’taki Kürtler!…
Amca çocuklarının, Alpaslan’ın yanındaki küçük (4 bin kişi olduğunu yazar tarihçiler) bir askeri birliğe 10 bin kişilik takviye yaptığını Selçuk-Name adlı kitaptan öğreniyoruz:
“Sultan’ın yanında Kürdler’den on bin seçkin asker ve reisler de toplandı. Ancak Sultan’ın daha çok itimadı yanında olan dörtbin kula idi. Onların her birinin büyük yiğitliklerine inancı vardı. Sonra Sultan o on dört bin seçkin asker ve reisleri ile Efrenc, Rus ve İmparator Romanos’la savaşmak için ilerledi.”
Bu savaşın sonuçları okul kitaplarında şöyle sıralanır: Turani göçün önündeki Bizans engeli kalktı. Türklerin, Ege-Marmara kıyılarında görülmesi bu savaştan sonra mümkün olabilmiştir. Bizans’ın, İslam dünyasının üstünde Demoklesin kılıcı gibi sallanan varlığına önemli ölçüde son verildi ve Malazgirt, bugünkü Türkiye’nin tarihine başlangıç noktası olarak alındı.
Okul kitaplarında yer almayan fakat çok mühim bir başlangıç noktası olma özelliği daha vardır bu savaşın:
Malazgirt, Türklerle Kürtlerin kader birliğinin de başlangıç noktası oldu…
