Ben
Bir heykelim ki rüzgâr alnımdan eksik olmaz,
Dalgalar gece gündüz kemirir dizlerimi.
Hiç bir kahraman başı benim kadar dik olmaz:
Ben her akşam parçalar ve yerim kederimi.
Sahilden ihtirasla seyrederken ummanı
Taştan ayaklarımı bir an kımıldatamam.
İçime zehir gibi akar kalbimin kanı,
Yaramı sardıramam, derdimi anlatamam.
Kımıldansam zincirler kolumu bağlar gibi?
Haykırsam dört yanımı binlerce süngü kaplar.
Silkinirim: Üstümden, simsiyah dağlar gibi,
Birbirinin ardınca yıkılır ıstıraplar.
İşte ben böyle yaman bir devim ki savaştan
Ne bir parça korkuyor ne de ürperiyorum.
Fakat heyhat: vücudum ne tunçtanmış ne taştan,
Bugün anlıyorum ki içimden eriyorum...
Vasfi Mahir Kocatürk
