Orman uzun zamandır sessizdi. Ta ki taşlar titreyene kadar.
Unutulmuş bir çağrı, gölgelerin içinden yükseldi. Gece birden soğudu. Ağaçlar fısıldamayı kesti. Sonra... Taş titredi. Bazen bir taş yerinden oynar; sessizlik bozulur. Ormanda ne rüzgâr eskisi gibi eser, ne ağaçlar aynı hikâyeyi anlatır. Çünkü toprağın altından gelen o eski çağrı, unutulmuş bir anlaşmayı hatırlatır. Köklerin altında mühürlenmiş sırlar uyanır. Kadîm dostlar toplanır, gölgelerin içinden adımlar belirir. Herkesin amacı farklıdır. Denge bozulmuştur. Ormanın kaderi, cesaretle atılacak birkaç adıma bağlıdır. Bu, bir kurtuluş hikâyesi değil; bir yüzleşme, bir sınavdır.
Taş Konsey kuruldu. Her taşın altında bir sır, her yol ayrımında bir seçim yatıyor. Ormanın kalbinde yankılanan o ses diyor ki: “Zamanı geldi... Taş konuşacak.”
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
“Taşın bir kalbi var; duyarsan...”
