Uzak diyarların birinde, insanların barış içinde yaşadığı, ağaçların rengârenk çiçek açtığı, kuşların neşeyle öttüğü bahçe içinde ahşap bir konak varmış. Hikâyeci Dede bu konakta yaşarmış. Mahallenin çocuklarına birbirinden ilginç hikâyeler anlatırmış. Bir gün çocuklara demiş ki:
“Size, süsten uzak, açık, net ve anlaşılır bir dille anlattığım bu hikâyeler, bizim ortak kültürümüzdür. Zaman, kişi ve yer isimleri değişebilir ama eğlenceli ve öğreticidir. Keyif verici hikâyeleri dinlemek kadar, doğru hikâye okumak da son derece önemlidir.” Bunları dedikten sonra durmuş, düşünmüş Hikâyeci Dede:
“Ne dersiniz, bu hikâyeleri bir kitapta toplayalım mı? Diğer çocuklar da bunları okuyup öğrensinler mi?” Çocuklar:
“Eveettt!” diye bağırmışlar.
“Peki, kitabın ismi ne olsun?” diye sormuş.
Çocuklar hep bir ağızdan:
“Dedemin Hikâyeleri” demişler.
