Bazen tam gün ortasında bir şaşkınlık basıyor beni bunu anlatamam! Mesela şehrin ayarını bozuyor cami bahçesinden sokağa sarkan güller; tesadüfen talandan kurtulmuş iki arkadaş gibi bakışıp duruyoruz birbirimize. Sanki dünyaya gelmeden çok önce hiç hatırlamadığım bir yerde hafızamın kuytuluğuna atılmış bir düğüm çözülüyor bakıştıkça. Gök benim o büyük şemsiyem gök bakışlarımdaki hayret yüzünden uzayıp genişliyor; kendimi bir yabancı gibi hissediyorum onun altında. "Belki de ben burada" diye geçiriyorum içimden; "belki de ben burada ilk insanın yere bırakıldığı an unutulmasın diye onun hayretini beklemekle görevlendirilmiş bir nöbetçiyim." Yeşermiş ekinlerden yıkılıp kurulan kentlerden ve kopmuş onca takvim yaprağından sonra bile hâlâ şaşırabilir insan.
