İlk romanı Refakat’te kullandığı bilinç akışı tekniğiyle, dar bir zaman dilimini ustalıkla genişlettiğine ve okuru dünle bugün arasında sıkışıp kalan yankılar arasında dolaştırmasına tanık olduğumuz Çiğdem Açan; Sayıklamalar’da da boş durmuyor. Yine aynı teknikle, bizi türlü türlü insanlık hâlinin içine sürüklüyor ve usulca orada bırakıyor. İç sesimizin öykülerdeki kahramanlarla vücut buluşuna tanık oluyor, pek çok cümlede “Bu benim cümlem!” demekten kendimizi alamıyoruz. Sadece öyküleri değil, biz de biraz kendimizi okuyoruz.
“Yaralarımız bir galiba,” dedi. İnsan tasası aynı olsa da yarası ayrı olsun istiyor. Tasalar yara açar, yaralar kabuk bağlar. Benim yaramın kabuğu, doğduğum günden, kesildiğim sütten, annemin gösterdiği şefkatten, babamın verdiği güvenden, ilkokulda saçıma takılan kurdeleden, ergenliğimde ilk sevdiğim çocuğun yeşil gözlerinden, kokusunu duyamadığım bebeğimin teninden, dedemin cennete gitmeden önce öptüğüm buruşuk ellerinden, girdiğim bütün denizlerin tuzundan, çektiğim bütün sıkıntıların ucundan bağlansın vücuduma. Tanıdık olsun, yaramı korusun, acıtmasın, rahatlatsın.
