"Sait Faik yolda sinema önünde otobüste köprü üstünde vapurda Gülhane Parkı'nda ne bileyim bir dükkânda ya da İstanbul'un en kıyıda köşede kalmış bir yerinde rastladığı insanları kollarından tutup öykülerine sokuşturur.
Tabii bu öyküleri düzmek için yanaştığı her insana hemencecik el atmaz onları kavun alıyormuş gibi iyice tartar koklar ve öykü olabilecek bir yan bulduktan sonra onlara kucak açar. Çünkü ona göre her insanın içinde öykü bulunmaz. Yazara düşen iş içinde öykü taşıyan insanı kıstırmaktır. Bir kez kıstırdıktan sonra da elini uzatıp onun içinden öyküyü çekip çıkarmaktan başka iş kalmaz."
Salâh Birsel Ah Beyoğlu Vah Beyoğlu'dan
