“On ikinci çağın gecesi çöktüğünde,
Ve sessizlik, gecenin kabaran dalgaları gibi tepeleri yuttuğunda, dünyada doğmuş üç tanrı...
Hayatın Büyük Titanları,
Dağların arasından belirdiler...
Dereler çağladı ayaklarının altında,
Göğüsleri sislerin arasında,
Başları yükseldi dünyanın tepesine dek,
Olanca haşmetiyle!
Konuşmaya başladılar,
Uzaklarda bir yerde gürleyen şimşekler gibi;
Ovaları doldurdu sesleri...”
***
Cibran, ‘büyük şair’ ve ‘aykırı filozof’ olmayı, Yeryüzü Tanrıları’nda da sürdürüyor. Tanrıların dilinden insanı, evreni ve hayatı anlatıyor. İnsanlığın evrensel kaygılarını, felsefi bir derinlikle işlerken, metafora ve lirizme apayrı bir yer veriyor. Zihnimizde gereksiz ve değersiz düşünsel ağırlıkları atıp onların yerine gerekli ve gerçek değerler ve düşüncelerle dokunmamızı sağlıyor.
Woodrow Wilson’un dediği gibi, Cibran “Batı’yı kasıp kavuran ilk Doğulu fırtına”dır.
