Ancak sahaflarda bulunabilen, adı sanı duyulmamış bir novella.
Yazarı, hakkında neredeyse hiçbir bilgi bulunmayan Vasili Misha Yakunin.
1979’da Fransa’da yayımlanmış ve kimsenin ilgisini çekmeden kaybolmuş… ta ki kırk üç yıl sonra bir bölümünde Göbeklitepe’nin tarif edildiği fark edilene kadar.
Roman, on binlerce yıl boyunca farklı bedenlerde yaşamış, her çağın içinde yeniden doğmuş bir bilincin, Z’nin hikâyesini anlatıyor.
1871 Britanyası’ndan Mezopotamya’nın ilk taş tapınaklarına, modern çağın koridorlarından
unutulmuş savaş meydanlarına uzanan bir hatırlama ve unutma döngüsü.
Fakat bu yalnızca geçmişin değil aynı zamanda şimdinin ve geleceğin hikâyesi. Bankaların,
savaşların, erkek egemenliğin, dalkavuk kalemlerin, usulsüz ihalelerin, tüm zorbaların tarihe gömüldüğü bir kasırganın hayali…
Ayhan Koç, postmodern anlatı tekniklerini fantastik kurgu ve tarihsel spekülasyonla
harmanlıyor; geriye dönüşler, kurgusal belgeler ve anlatıcı oyunlarıyla metni katman katman inşa ediyor.
Tarihin Molozları Üstünde, okuru hem gerçeğin hem de kurgunun sınırlarında dolaştıran;
tarih, hafıza ve kimlik üzerine sorular sorduran bir roman. Hem bir ağıt hem bir vaat.
Unutmak, hatırlamaktan daha mı güvenli?
Ve hatırlamak, gerçekten mümkün mü?
Ne mutlu hakikati arayanlara...
“Sadece birkaç yılda ikiye ayrıldık. Unutanlar (Homo finitus) ve Hatırlayanlar (Homo
infinitus). Çok kere annem ve eşim olmuş U’nun, en şefkatli babam olarak gördüğüm N’nin, tek dostum Y’nin gözlerinde bir yabancı olarak yansımanın yarattığı ıstırabı tattım. Unutmak değildi acı olan, unutulmaktı; pay edilemeyen, bırakılamayan bir kor parçasıydı, kabuk bağlamıyordu yarası, hep kanardı. Çoğumuz bu gönül sızısının tek çaresine, unutuşa attı kendini. Darwin haklıysa –doğal seçilimi kastediyorum– unutmak, aniden baş gösteren bir hastalık olduğu kadar yaşamın dur durak bilmeyen döngüsüne göğüs gerebilmenin yegâne reçetesi olmalı, çünkü artık kimse hatırlamıyor.”
