Evîn û Mîrza, di hişmendiyê de û di baqiliyê de mîna hev bûn. Mîrza û Evîn, her tim sibe û êvarê dû xwarinê diranên xwe firçe dikin.
Pola/sinifa wan sefê 5an bû. Pola Evîn û Mîrza yek bû. Ji ber ku herdu tacêwî bûn. Her roj, bi serwîsê diçûn dibistana xwe. Evîn û Mîrza, bi destê hev digirtin û li derûdorê parkê doş dibûn. Kêfê wan pir bi hebûna parkê dihat.
Malbata Evîn û Mîrza, bi hev ra diçûne ser sifreya şîva êvarê û dest bi xwarinê dikirin.
Evîn û Mîrza, di odeya xwe da dersên xwe dikirin. Berî raketinê dayika wan şîrê wan didayê kê. Evîn û Mîrza, dolaba xwe dikirin dûzenê.
Mîrza û Evînê xwastin, herin çarşiya AWMyan. Dayik û bavê wan bi gotina wan kir. Evîn û Mîrza jî, bi kewên Camiya Îbrahîm Xelîl ra mijûl bûn. Êmê kewan kirîn, çekirin ber kewan.
Xwendekarno, zarokno! We jiyana Evîn û Mîrza ya rojene dît. Her zarokekî û her kesî jiyaneke xwe ya rojane heye. Me xwest, ku em jiyana xwe bi çi wextê û bi çi mijûlbûnê derbas dikin, rabene we kin.
